chap_6_2
chapter_6_1.html
chapter_6_2.html
chapter_6_3.html
TIRUKKURAL
An Abridgement of Śāstras
R. Nagaswamy
VOLUME - III
KĀMATTUPPĀL
6.2. U.Ve Swaminatha Aiyyar (U.Ve.Sa) Nāṭaka Vaḻakku
It is important to note that the Kāmattuppāl of Tirukkuṟaḷ falls under the genre of Aham feeling in the Saṅgam Poetry tradition that deals with the amorous life of man. The Saṅgam groups of poems comprise a total of 2800 poems, out of which about 2300 are Aham poems (Śriṅgāra), and 500 are Puram poems. This classification underscores the rich diversity and depth of the Saṅgam Poetry tradition. Besides there is the ancient Tamiḻ grammar Tolkāppiyam that deals with the grammar of Aham poems. Dr. U.Ve.Swaminatha Iyer, a doyen scholar in Tamil research, stands unrivaled in his analysis of the Saṅgam poems. He has meticulously studied these poems, examining each group at the granular level of individual letters, words, and poems. In addition to his in-depth analysis, Dr. Iyer has also produced critical editions of all these poems, aligning them with modern literary standards. His comprehensive approach and dedication to Tamil research have significantly contributed to our understanding of these ancient texts. Dr. U.Ve.Swaminatha Iyer's contributions to the understanding of Saṅgam Tamiḻ life and poetic ethos are indeed unparalleled. His critical edition of the text Kurunthokai, first published in 1937, provides an incredible volume of information on the Tamil poetic tradition. This work has been reprinted seven times since its initial publication, reflecting its enduring relevance and value.
I am reproducing U.Ve.Swaminatha Iyer's writeup below in the original and providing a brief summary of it in English so that readers can see for themselves.
The main thrust of U.Ve.S. Iyer's view is that there are two main modes of poetic expression in Tamiḻ. One is the worldly life, which could be expressed openly by poets called Puram group. The second group is the amorous delight which cannot be expressed explicitly but can only be experienced by the man and his lady love and could only be suggested through the combination of situations, time, and highly suggestive dialogues as on a dramatic stage this is called Aham genre called Śriṅgāra Bhāva. This category is also called Lāsya or Sukumārata in Sanskrit Tradition. The two genres mentioned in the Tolkappiyam are Nāṭaka Vaḻakku and Ulakiyal Vaḻakku which corresponds Nāṭya Dharmi and Loka Dharmi in Nāṭya Śāstra. Dr.U.Ve.S. Iyer has said that the whole of Aham group of poems in Tamiḻ fall under Nāṭaka Vaḻakku and the Puram under Ulakiyal Vaḻakku. In the Aham poems the situations, time, and other opportunities, and finally the love emotions find a place. But in Kāmattuppāl of Tirukkuṟaḷ only the emotions and dialogue are retained while the others are excluded. So, U.Ve.S. Iyer has already mentioned that the Kāmattuppāl mode of expression falls under the dramatic category of the Aham tradition in Nāṭaka dialogues mode.
It is thus clear that in the Kāmattuppāl Vaḷḷuvar follows Nāṭaka Kāvya tradition in the style of expression. It is needless to say that Nāṭaka Kāvya mode of expression is evidently based on Nāṭya Śāstra in which it is called Nāṭya Dharmi.
This analysis of Iyer has been adopted by all Tamiḻ scholars like T.P. Maeakshi Sundaranar and Mu. Varadarajanar.
Incidentally, it shows as the major part of Saṅgam poetic form in Aham tradition is a Nāṭaka tradition. it is evident the Saṅgam poems were composed originally for dance tradition.
Curiously, when I wrote in my earlier publication that Saṅgam poems were meant for dance, a section of Tamiḻ ill-informed writers wrote against me and abused me to the best of their ability and questioned me whether I knew Tamiḻ! One Tamiḻ aṇṇal who learned ancient Tamiḻ alphabets under me, wrote a vulberative book against me both in Tamiḻ and English, sponsored by SRM Engineering College Research Centre, questioning whether I thought that the ancient Tamiḻs were street dancers (Kūttāṭikaḷ). The word kūttāṭi is used in the sense of dancers and sometimes in a derogatory manner. We may ignore his unparliamentary writings we may say such pseudo-Tamiḻ do not know what has been written on this subject by eminent scholars like U.V.S Iyer, Dr.T.P. Meenakshi Sundaranar, and Dr.M. Varadarajanar. Unfortunately, without knowing what is the real Tamiḻ tradition and with a superficial acquaintance with Tamiḻ these followers move around as the surrounding of Tamiḻ language, welcome any scholarly enticing on this subject.
I am reproducing the relevant part of Dr.U.V. Swaminatha Iyer's write-up here from the book on Kuruṅtokai. He says here that the Tirukkuṟaḷ by Vaḷḷuvar was the product of the Dance tradition.
“நாடக வழக்காவது சுவைபட வருவன வெல்லாம் ஓரிடத்து வந்தவனாகத் தொகுத்துக் கூறுதல். அஃதவாது செல்வத்தானும் குலத்தானும் ஒழுகத்தானும் அன்பினானும் ஒத்தார் இருவராய்த் தமரின் நீங்கித் தனியிடத்து எதிர்பட்டார் எனவும். அவ்வழிக் கொடுப்போரும் அடுப்போருமின்றி வேட்கை மிகுதியாற் புனர்ந்தரெனவும், பின்னும் அவர் களவொழுக்கம் நடத்தி இலக்கண வகையான் வரைந்தெய்தினாரெனவும், பிறவும் இந்நிகரனவாகிச் சுவைபட வருவன வெல்லாம் ஒருங்கு வந்தவனாகக் கூறல். உலகியல் வழக்காவது உலகத்தார் ஒழுக்கலாற்றோடு ஒத்துவருவது”.
என வரைவனவற்றால் கவியின் சுவை காரணமாக இத்தகைய வரையறைகள் கொள்ளப்பட்டன வென்பதும் சில நிகழ்ச்சிகள் உலகியலோடு ஒத்து வருமென்பதும் அறியப்படும். பெரும்பான்மையும் நாடகவழக்கே அமைதலின் அதனைத் தொல்காப்பியர் முன்னர்க் கூறினர் போலும். நாடக வழக்கு கவிஞர்களுடைய உள்ளத்தால் கற்பனை செய்யப்பட்டுப் படிப்போர்க்கு இனிமை பயப்பது. இறையனாரகபொருள் உரை ஆசிரியர் இவ்வொழுகலாற்றை.
இல்லது, இனியது, நல்லதென்று புலவரால் நாட்டப் பட்டதோர் ஒழுக்க மாதலின் இதனை உலக வழக்கினோடு இயையானென்பது' (சூ.1.உரை) எனக் கூறுவதும் காண்க.
எனவே கவிகள் தம்முடைய கற்பனை ஆற்றலால் பலவகைச் சுவைபொருந்தக் காட்சிப் பொருளையும் கருத்துப் பொருளையும் புனைந்துரைத்துச் சிறுபான்மை உலகியலோடு பொருந்த நல்ல பொருளையமைத்துக்காட்டிய செய்யுட்களே இவ்வகைப்பொருட் செய்யுட்க்களாமென்பது தெரியவரும். இவற்றிற் கூறியபடியே உலகியல் நிகழவேண்டுமென்பது வரையறையன்று. இவையனைத்தும் உலகியலுக்குப்
புறம்பானவையென்றுகொள்ளுதலும் தக்கதன்று.
இச்செய்யுட்களிர் காணப்படுவனவாகிய தலைவன் தலைவியிரிடையே வளரும் அன்புநிலை, அவர் இல்லறம் நடத்தும் முறை முதலியன உலகியலைச் செம்மைப் படுத்தும் தன்மையின. இளம்பூரணர் எடுத்துக்காட்டியனவாகிய தலைவன் தலைவியருடைய ஒப்பு முதலியன செய்யுளுக்காக அமைத்து கொண்டவை. இங்ஙனமே சிறந்த தகுதி வாயந்தாரையே காப்பியத்துக்குத் தலைவராக அமைக்கவேண்டுமென்று பிற்காலத்திற் காப்பிய இலக்கணம் கூறுவது கவிஞனுடைய சிறந்த மனோபாவங்கள் மனோபாவங்கள் வெளிப்பட்டு இன்சுவையை உண்டாக்குமென்னும் காரணம்பற்றியே யாகும்.
முதல், கரு, உரி என்னும் மூவகைப் பொருள் வரையாறையும் கவிச்சுவையை மிகுதிப்படுத்துவே போந்த தென்று தோற்றுகின்றது. உலகிதிற் குறிஞ்சி நிலத்துள்ளாரே அளவளாவுவது பாலை நிலத்துள்ளாரே பிரிவது, முல்லை நிலத்துப் பெண்டிரே தலைவரைப் பிரிந்து ஆற்றியிறுப்பத்து மருத நிலத்தினரே ஊடுவது, நெய்தனிலத்தினரே இரங்குவது என்ற வரையறையில்லை; ஆனால் கவிஞன் அமைக்கும் உலகத்திலோ இவ்வரையரைகள் காணப்படுகின்றன. இது நாடக வழக்காகும். நாடகத்தில் அரங்கில் நிகழும் நிகழ்ச்சிக்கு ஏற்ற களன் ஒன்றை நாடகப் புலவன் அமைத்து கொள்வதும் ஓவியப் புலவன் தான் எழுதப்புகும் ஓவியத்திற்கு ஏற்ற நிலைக்களனை எழுதிகொள்வதும் போன்றது இது. பிரிவைப் புனையும் ஆசிரியன் துன்ப உணர்ச்சியை மிகுதிப்படுத்த வேண்டி நீரில்லாத வறுஞ்சுரத்தையும் ஒய்ந்த யானையையும் தான் கூறும் நிகழ்ச்சியோடு இயைபு படுத்துகின்றான். இன்ப உணர்ச்சியை மிகுதிப் படுத்தவேண்டித் தலைவனும் தலைவியும் ஒருவரை யொருவர் காணும் நிகழ்ச்சியை 'சந்தனமும் சண்பகமும் தேமாவும் தீம்பலவும் ஆசினியும் அசோகமும் கொங்கும் வேங்கையும் குறைவும் விரிந்து நாகமும் திலகமும் நறவும் நந்தியும் மாதவியும் மல்லிகையும் மௌவலொடு மனங்கமிழ்ந்து பாதிரியும் பரவை ஞாழலும் பைங்கொன்றையோடு பிணிவிழந்து பொறிப்புன்கும் புன்னாகமும் தண்டேன்றல் இடைவிராய்த் தனியவரை முனிவுசெய்யும் பொழிலது நடுவண்' அமைத்துக் காட்டுகிறான்.
இவ்வாறே மற்ற நிலங்களுக்கும் அவ்வத் நிலத்தில் நிகழும் ஒழுக்கத்திற்கும் இயையிருத்தலை அறியலாகும். நிலதைப் போலவே கால வரையறையும் கவிச்சுவையைப் பெருக்குதற்கு அமைந்து அவ்வத்திணையின் ஒழுக்கத்திற்கு இலக்கணத்தில் வரையறுக்கப்பட்ட காலங்கள் ஏற்புடையனவாதலை நச்சினார் கினியார் தொல்காப்பியப் பொருளதிகார உரையில் விளக்கிச் சொல்கின்றார்.
கருப்பொருள்கள் ஒவ்வொருவகை நிலத்தின் அறிந்து அமைக்கப்பட்டன அவை உலகியல்போடு ஒத்தன நல்லிசை புலவர்கள் மரம், விலங்கு, பறவை முதலியவற்றின் இயல்புடைய நன்றாக உணர்ந்து வெளிப்படுத்தியுருக்கிறார்கள்.
உரிப்பொருளாவது புணர்தல், பிரிதல், இருத்தல், ஊடல், இரங்கல் ஆகிய இவ்வைந்தும் இவற்றின் நிமித்தங்களும் ஆகும். இப்பொருளே முதல் கருவென்னும் இரண்டைக் காட்டிலும் சிறந்தது. பிறபொருள்கள் தம்முன் மயங்கினும் உரிப்பொருள் மயங்குதல் தகாதென்பது இலக்கணம்.
முதல், கரு என்னும் இரண்டும் உரிபொருளாகிய நாடக நிகிழ்ச்சிக்கு நிலைகளனாக உதவுகின்றன. அவ்விரண்டும் பெரும்பாலும் காட்சிப்பொருள் வகையைச் சார்ந்தன. அவற்றை நல்லிசை புலவர்கள் அமைத்துச் செய்யுள் புனைகையில் நாம் அக்கட்சிகளில் ஒன்றிவிடுகின்றோம். உரிபொருளை அமைக்கும்போது கவியினுடைய இணையற்ற பாவிகத்தை யறிந்து மகிழ்கின்றோம்.
சங்ககாலத்துப் புலவர் பெருமக்களின் கவியாற்றலை அறிந்துகொள்வதற்கு இக்குறுந்தொகையும் ஒரு கருவியாகும். இதன்கண் அகநாநூற்றைப்போல முதல் கருப்பொருள்களைப் பற்றிய செய்திகள் விரிவாகக் காணப்படவில்லை; திருக்குறளைப் போல அறவே நீக்கப்படவுமில்லை. இலக்கண அமைதி நன்குடையதாகி விரிவும் கருக்கமும் இன்றி இயற்கைக் காட்சிகளின் எழில் நலங்களையும், அகனைத்திணை யொழுக்கங்களையும் பண்டைக்கால நாகரிகச் சிறப்பையும், வேறு பல அரிய பொருள்களையும் விளக்கிக்கொண்டு நிற்பது இக்குறுந்தொகை.